هدف:

هدف از این مطالعه، مرور شواهد علمی موجود درباره استفاده از برش استخوانی با لیزر (Laser Osteotomy) در آماده‌سازی بستر ایمپلنت بود.

روش کار:

جست‌وجوی الکترونیکی بر روی مقالات انگلیسی مرتبط تا آوریل ۲۰۱۶ در پایگاه‌های داده PubMed، Scopus، و Google Scholar انجام شد.

یافته‌ها:

در مجموع ۲۲ مقاله (شامل ۱ مطالعه بالینی، ۱۳ مطالعه حیوانی و ۸ مطالعه ex vivo) وارد تحلیل شدند.
نتایج نشان داد که نواحی آماده‌شده برای ایمپلنت با استفاده از لیزرهای خانواده اربیوم و روش دریل (حفاری مکانیکی)، از نظر درصد تماس استخوان با ایمپلنت (Bone-to-Implant Contact)، مقادیر آزمون‌های بیومکانیکی و فرایند ترمیم، نتایج قابل مقایسه‌ای داشتند.
انتخاب طول موج و پارامترهای مناسب لیزر اهمیت حیاتی دارد تا خطر آسیب حرارتی به استخوان به حداقل برسد.
نبود کنترل عمق برش و زمان طولانی موردنیاز برای انجام برش استخوانی با لیزر از مهم‌ترین چالش‌ها در کاربرد بالینی این روش بودند. با این حال، استفاده از لیزر با هدایت کامپیوتری (Computer-Guided Laser Osteotomy) نتایج امیدبخشی را برای کاربردهای بالینی آینده نشان داده است.

نتیجه‌گیری:

شواهد حاصل از مطالعات حیوانی، نتایج امیدوارکننده‌ای در خصوص کاربرد لیزر در آماده‌سازی بستر ایمپلنت نشان می‌دهند. با این حال، به دلیل کمبود مطالعات بالینی، هنوز نمی‌توان به‌طور قطعی درباره برتری لیزر استئوتومی نسبت به روش‌های معمول بالینی نتیجه‌گیری کرد.