درمان ریشه دندان با هدف اصلی ریشه‌کنی یا دست‌کم کاهش جمعیت میکروبی داخل کانال ریشه تا سطوحی انجام می‌شود که با روند بهبود ضایعات آپیکال سازگار باشد. از آن‌جا که عفونت‌های اندودنتیک ماهیتی چندمیکروبی دارند، بقای میکروبیوتای داخل کانال و ویژگی‌های بیماری‌زای آن‌ها تحت تأثیر مجموعه‌ای از فاکتورهای ویرولانس قرار می‌گیرد. هدف این مقاله بررسی میکروبیوتای اندودنتیک و فاکتورهای ویرولانس مرتبط با آن‌ها، و همچنین مرور پژوهش‌های انجام‌شده درباره اثر روش‌های مختلف ضدعفونی در درمان عفونت‌های اندودنتیک برای دستیابی به بهترین رویکردهای درمانی است.

روش متداول آماده‌سازی کانال ریشه شامل دبریدمان مکانیکی و استفاده از محلول‌های شست‌وشوی ضد میکروبی است. در سال‌های اخیر، تابش لیزر برای بهبود نتایج درمان ریشه از طریق اثرات حرارتی مورد توجه قرار گرفته است. به‌منظور کاهش اثرات حرارتی نامطلوب، روش‌های آبیاری فعال‌شده با لیزر (LAI) و جریان فوتوآکوستیکی القاشده توسط فوتون (PIPS) معرفی شده‌اند.

درمان ضد میکروبی فوتودینامیک (aPDT) با استفاده از یک واکنش فوتوشیمیایی انجام می‌شود؛ به این صورت که نور با طول موج مشخص، یک فوتوسنسیتایزر غیرسمی (PS) را در حضور اکسیژن فعال می‌کند تا مواد سیتوتوکسیک تولید شوند. فوتوسنسیتایزرهای مختلفی در دندان‌پزشکی به کار می‌روند که از جمله می‌توان به متیلن بلو (MB)، تولودین بلو O (TBO)، ایندوسیانین گرین (ICG) و کورکومین اشاره کرد. در میان گزینه‌های موجود، ICG می‌تواند بهترین انتخاب باشد؛ زیرا بیشترین جذب آن در طول موج 808 نانومتر است که با دستگاه‌های لیزر دیود رایج هم‌پوشانی دارد. همچنین، این طول موج نسبت به سایر طول موج‌های مورد استفاده در aPDT عمق نفوذ بیشتری دارد.

کلیدواژه‌ها: کورکومین؛ ایندوسیانین گرین؛ درمان فوتودینامیک.