زمینه:
شواهد مربوط به اثر محافظتی لیزر بر مینای بلیچ‌شده محدود و متناقض است. بنابراین، هدف ما این بود که برای اولین بار بررسی کنیم آیا طول موج‌های مختلف لیزر دایود (810 و 980 نانومتر) می‌توانند از خوردگی سطح مینا جلوگیری کنند یا خیر. همچنین برای نخستین بار بررسی کردیم که آیا این اثرات درمانی لیزر محدود به ژل‌های بلیچینگ «فعال‌شونده با لیزر» است یا در مورد ژل‌های بلیچینگ معمولی نیز صدق می‌کند.

مواد و روش‌ها:
در این مطالعه تجربی کیفی، ده دندان سالم انسانی به‌صورت تصادفی به پنج گروه تقسیم شدند. سپس دندان‌ها به ۲۰ قطعه باکال/لینگوال برش داده شدند. گروه‌های مطالعه شامل موارد زیر بودند:

1. ژل فعال‌شونده با لیزر + لیزر 810 نانومتر

2. ژل فعال‌شونده با لیزر + لیزر 980 نانومتر

3. ژل معمولی + لیزر 810 نانومتر

4. ژل معمولی + لیزر 980 نانومتر

5. تنها ژل معمولی

6. ژل فعال‌شونده با لیزر – بدون تابش لیزر

قطعات باکال هر گروه تحت بلیچینگ (طبق پروتکل‌های اعلام‌شده) قرار گرفتند و سپس با میکروسکوپ الکترونی روبشی نشر میدانی (FE-SEM) و پراش پرتو ایکس (XRD) بررسی شدند. قطعات لینگوال به‌عنوان کنترل منفی «قبل از درمان» برای XRD استفاده شدند.

نتایج:
نتایج XRD افزایش فاز معدنی و کریستالیته مینای دندان را در تمامی گروه‌های بلیچینگ نشان داد. این افزایش در گروه‌هایی که با ژل بلیچینگ معمولی و لیزر تابش داده شده بودند، قوی‌تر بود.
نتایج SEM نشان داد که سطح مینا در گروه‌های کنترل مثبت (یعنی بلیچینگ با ژل معمولی بدون لیزر) کاملاً اچ شده و تخریب شده بود. اما در هر چهار گروهی که با لیزر تیمار شدند، سطح مینا تقریباً سالم و دست‌نخورده باقی مانده بود.

نتیجه‌گیری:
این مطالعه نشان داد که تابش لیزر دایود در طول موج‌های 810 و 980 نانومتر اثر محافظتی قابل‌توجهی در پیشگیری از آسیب ناشی از بلیچینگ دارد، بدون توجه به اینکه ژل بلیچینگ از نوع فعال‌شونده با لیزر باشد یا معمولی.

کلمات کلیدی:
بلیچینگ؛ پراش پرتو ایکس؛ لیزر دایود؛ فوتوبلیچینگ؛ میکروسکوپ الکترونی روبشی.