امروزه شیوع پوسیدگی دندان به‌طور قابل‌توجهی کاهش یافته است. سازمان‌ها و نهادهای مرتبط دلایل متعددی برای این موضوع مطرح کرده‌اند؛ از جمله ارتقای تجهیزات و ابزار تشخیصی که حتی قادر به شناسایی پوسیدگی در مراحل اولیه هستند. این پیشرفت‌ها منجر به کاهش هزینه‌های درمان برای بیماران و افزایش چشمگیر طول عمر دندان‌ها شده است.

روش‌های مختلفی برای تشخیص پوسیدگی وجود دارد؛ مانند روش‌های بینایی و رادیوگرافی، و دستگاه‌های مبتنی بر فلورسانس از جمله:

• فلورسانس القایی با نور کمیّتی (QLF)

• دستگاه VistaProof

• فلورسانس لیزری (LF یا DIAGNOdent)

• دوربین فلورسانس (FC)

• رادیوگرافی دیجیتال

اگرچه دستگاه DIAGNOdent وسیله‌ای ارزشمند در تشخیص پوسیدگی به شمار می‌رود، اما نگرانی‌هایی در مورد کارایی و دقت آن وجود دارد. با توجه به حساسیت تشخیص پوسیدگی و هزینه‌های بسیار بالای سالانه که دولت و مردم برای درمان آن متحمل می‌شوند، یافتن بهترین روش برای تشخیص زودهنگام پوسیدگی اهمیت بسیار زیادی دارد.

مطالعات بسیاری برای مقایسه روش‌های مختلف تشخیص انجام شده است و نتایج نیز متفاوت و گاه متناقض بوده‌اند.
هدف این مطالعه، مرور تطبیقی کارایی دستگاه DIAGNOdent در مقایسه با روش‌های بینایی و رادیوگرافی در تشخیص پوسیدگی سطح اکلوزال دندان‌ها است.

روش‌ها:

برای یافتن کارآزمایی‌های بالینی در بازهٔ زمانی 1998 تا 2013، جستجو در منابع الکترونیکی PubMed و Google Scholar انجام شد. تنها ۳۵ مقاله دارای متن کامل بودند و وارد بررسی شدند.

نتیجه‌گیری:

با توجه به حساسیت و ویژگی (specificity) گزارش‌شده در مطالعات مختلف، به نظر می‌رسد که DIAGNOdent روشی مناسب برای تشخیص پوسیدگی به‌عنوان یک روش مکمل در کنار سایر روش‌ها است؛ اما استفاده از آن به‌تنهایی برای تعیین طرح درمان کافی نیست.

کلیدواژه‌ها:

پوسیدگی دندان؛ فلورسانس؛ لیزر.