این مطالعه آزمایشگاهی به بررسی میزان عود پوسیدگی پس از آماده‌سازی حفره با استفاده از فرز (روش متداول) و تابش لیزر اربیوم:ایتریم-آلومینیوم-گرانیت (Er:YAG) با ارزیابی سختی میکرو ویکرز پرداخته است.

روش‌ها:
مجموعه‌ای از ۷۲ دندان مولر استخراج‌شده انسان به طور تصادفی به سه گروه تقسیم شدند و حفره‌های کلاس ۵ با سه روش آماده‌سازی شدند:

• گروه G1: فرز معمولی

• گروه G2: تابش لیزر Er:YAG به تنهایی

• گروه G3: تابش لیزر + درمان لیزری

نمونه‌ها به مدت ۱۲ روز در محلول مصنوعی پوسیدگی با pH های ۲٫۰ و ۵٫۰ قرار گرفتند و سپس به مدت ۲۵ روز در محلول بازسازنده با pH ۷٫۰ غوطه‌ور شدند. دندان‌ها به صورت طولی برش داده شدند و سختی میکرو ویکرز آن‌ها اندازه‌گیری شد. داده‌ها با استفاده از تحلیل واریانس سه‌طرفه (ANOVA) و آزمون چندگانه توکی تحلیل شدند.

نتایج:
مقدار سختی میکرو تحت تأثیر نوع بستر (مینای دندان و عاج) قرار داشت و مقدار پایین‌تری در عاج مشاهده شد (P < 0.001). بین روش‌های آماده‌سازی با فرز و تابش لیزر به تنهایی تفاوت معنی‌داری دیده نشد (P ≥ 0.499). با این حال، ترکیب تابش لیزر + درمان لیزری (G3) باعث کاهش سختی مینا نسبت به سایر گروه‌ها شد. در نمونه‌های عاج، روش آماده‌سازی تأثیر معنی‌داری بر سختی میکرو نداشت (P ≥ 0.874).

نتیجه‌گیری:
با توجه به مقادیر مشابه سختی میکرو در گروه‌های G1 و G2، به نظر می‌رسد تابش لیزر Er:YAG به تنهایی به اندازه فرز معمولی در پیشگیری از پوسیدگی‌های عودکننده مؤثر باشد. با این حال، به دلیل هزینه بالای تجهیزات لیزری، آماده‌سازی با فرز همچنان روش عملی و متداول در درمان بالینی است.

واژگان کلیدی: آماده‌سازی با فرز؛ لیزر Er:YAG؛ سختی میکرو.